24 juni 2019 Ik had mijn elektrische tandenborstel in mijn ouderlijk huis laten liggen, dus mijn vader van 88 sprong op zijn sportfiets om naar het postkantoor te racen. Nadat hij de tandenborstel op de bus had gedaan, wilde hij weer opstappen met een stoere beenzwaai. Plotseling lag hij op straat met schaafwonden en blauwe plekken. Na deze gebeurtenis overwon hij zijn afkeer van damesfietsen en toog naar een rijwielhandel, waar de verkoper hem een dure en veel te zware fiets zonder stang aansmeerde. Al snel ging hij onderuit met zijn nieuwe aankoop, zodat hij op zijn 89e in een verpleeghuis terechtkwam om te revalideren. Geen gebroken heup, wel gebroken ribben en een gebroken sleutelbeen. Op zijn 90e durfde mijn vader niet meer te fietsen. Toch bleef hij verlangen naar de vrijheid die deze manier van voortbewegen kan geven. We hebben nu een oplossing bedacht die fantastisch lijkt uit te pakken: een stabiele vouwfiets van veertien kilo zoals ik hem zelf ook heb, zonder versnellingen die mijn vader overmoedig kunnen maken. Gisteren hebben we hem opgezocht bij zijn kampeerbus, waarmee hij nog steeds korte reizen maakt. ‘Die vorige fiets was mij de baas. Nu ben ik de baas.’

Lees hier de vorige blog