MARIËT MEESTER
10 oktober 2019
Gekke foto van mezelf teruggevonden. Hij stamt uit het begin
van de jaren negentig en heeft te maken met een van de
projecten van Erwin Olaf. Niet lang na de omwenteling in Oost-
Europa trok de fotograaf naar Slowakije om de grillig
gevormde vazen en kandelaars van glaskunstenaar Borek
Sipek vast te leggen. In wijken waar arme Roma woonden
vroeg hij mensen om in hun eigen omgeving te poseren met
de objecten van Sipek. Ongetwijfeld bood hij ze er een paar
centjes voor.
Zelf had ik op dat moment al heel wat tijd doorgebracht bij
arme Roma in Oost-Europa. Ik had kinderen met vervilte haren
en voetjes met ingevreten vuil op schoot gehad, er waren me
zelfs baby’s te koop aangeboden. In de woninkjes van de
Roma, wier gemiddelde levensverwachting ver beneden die
van niet-Roma lag, was ik belaagd door vlooien en
bedwantsen. Het stond me tegen dat Erwin Olaf uitgerekend
deze mensen als decor voor de dure kunstvoorwerpen
gebruikte, daarom schreef ik een vlammend stuk voor de
Volkskrant. Op de foto die ik erbij deed, een persiflage die op
mijn verzoek was gemaakt door Jaap de Ruig, poseerde ik in
mijn meest deplorabele gedaante met een destijds luxe object,
een van de eerste laptops.
De Volkskrant wilde het artikel en de foto niet plaatsen.
Misschien terecht, misschien niet, soms loopt het zo. Zodra
Erwin Olaf weer eens in de aandacht staat, moet ik er toch
altijd even aan denken.
MARIËT MEESTER
10 oktober 2019
Gekke foto van mezelf teruggevonden. Hij stamt
uit het begin van de jaren negentig en heeft te
maken met een van de projecten van Erwin
Olaf. Niet lang na de omwenteling in Oost-
Europa trok de fotograaf naar Slowakije om de
grillig gevormde vazen en kandelaars van
glaskunstenaar Borek Sipek vast te leggen. In
wijken waar arme Roma woonden vroeg hij
mensen om in hun eigen omgeving te poseren
met de objecten van Sipek. Ongetwijfeld bood
hij ze er een paar centjes voor.
Zelf had ik op dat moment al heel wat tijd
doorgebracht bij arme Roma in Oost-Europa. Ik
had kinderen met vervilte haren en voetjes met
ingevreten vuil op schoot gehad, er waren me
zelfs baby’s te koop aangeboden. In de
woninkjes van de Roma, wier gemiddelde
levensverwachting ver beneden die van niet-
Roma lag, was ik belaagd door vlooien en
bedwantsen. Het stond me tegen dat Erwin Olaf
uitgerekend deze mensen als decor voor de
dure kunstvoorwerpen gebruikte, daarom
schreef ik een vlammend stuk voor de
Volkskrant. Op de foto die ik erbij deed, een
persiflage die op mijn verzoek was gemaakt
door Jaap de Ruig, poseerde ik in mijn meest
deplorabele gedaante met een destijds luxe
object, een van de eerste laptops.
De Volkskrant wilde het artikel en de foto niet
plaatsen. Misschien terecht, misschien niet,
soms loopt het zo. Zodra Erwin Olaf weer eens in
de aandacht staat, moet ik er toch altijd even
aan denken.
