Lees hier de vorige blog

12 augustus 2020 In de zomer van 2000 ben ik in Minsk geweest. Wit-Rusland was toen moeilijk toegankelijk, het was een buitenkans er een paar dagen te kunnen rondkijken. Mijn reisgezelschap bestond uit honderd Europese schrijvers die zes weken per trein door Europa toerden, een groots project dat was georganiseerd door de Literaturwerkstatt uit Berlijn. Serge Van Duijnhoven en ik waren de Nederlandse vertegenwoordigers. Het centrum van Minsk kwam onnatuurlijk leeg en schoon op me over. Ik herinner me de lichtgekleurde gebouwencomplexen. Boven de straten hingen banieren waarop iets als ‘Literatuurexpres Europa, welkom Europese schrijvers’ stond afgedrukt, op weg naar het hotel maakte ik er een snelle foto van. Na een ontvangst door cultuurvertegenwoordigers was er een receptie. Dat er alleen priklimonade uit plastic flessen werd geserveerd, met halve bananen erbij, vond ik ontroerend. Het gedrag van zomaar een man op straat is me het meest bijgebleven. Toen hij leden van ons gezelschap zag lopen, schoot hij toe en fluisterde gehaast: ‘Vertel de hele wereld over onze gestoorde dictator.’ De gestoorde dictator zit er nog steeds. Ik had gehoopt dat dit, precies 20 jaar later, het moment zou zijn waarop hij zonder geweld van het toneel zou verdwijnen