Sevillana roman 1e druk Uitg. Meulenhoff 1990 2e druk Uitg. Auteursdomein 2007

Zie ook het boek De tribune van de armen (2017) Heen en weer geslingerd tussen afschuw en fascinatie ondergaat een jonge, naar geestelijke verdieping zoekende vrouw de paasweek van Sevilla. De geuren van wierook en bier vermengen zich. Groepen machos torsen morbide beelden op hun nek. In het geheim neemt zij als enige vrouw deel aan een nachtelijke processie. Als zij zich daaruit teleurgesteld losrukt, wordt ze opgevangen door de zigeuner van wie ze eerder een ezel kocht. Samen met hem en het ezeltje, dat ze Sevillana heeft gedoopt, begint ze een voettocht door Andalusië. Tijdschrift Geen galeislaaf in loondienst, interview in Elsevier Uit recensies - Met Sevillana heeft Mariët Meester een zeer meeslepend boek geschreven dat tussen alle, vaak ook komische praktische beslommeringen door, uiteindelijk draait om de tegenstellingen tussen denken en doen, gebondenheid en vrijheid, cultuur en natuur. De hulp die de gitano Jaime geeft is aanvankelijk zeer aards, enigszins tot teleurstelling van de ik-figuur, die haar wat hippie-achtige, romantische vooroordelen over ‘de' zigeuner steeds verder ontkracht ziet. Pas als ze op de been gekrabbeld is en ze haar onafhankelijkheid hervindt, krijgt haar relatie met Jaime meer geestelijke diepgang en de roman zijn prachtige climax. Hein Cuppen in oDrom. - Sevillana is een klassiek voorbeeld van een zelfopgelegde brainwashing om authentieker en avontuurlijker te gaan leven, maar het zijn de ernst en de gedrevenheid waarmee Mariet Meester schrijft die het boek gloedvol laten lezen. De cultuurschok die haar personage ondergaat is natuurlijk typisch, en onvermijdelijk voor haar noordelijke natuur. Maar haar behoefte om alles en zichzelf op de helling te zetten is gemeend, en dat voel je in Meesters ongeremde emotionele stijl, die nochtans perfect leesbaar blijft. Sevillana is geschreven als in één grote geut, een razend vuur dat tegelijk blust. Karel Osstyn in de Standaard - De manier waarop Meester de tocht van de man met de vrouw en ezel beschrijft, verwijst overduidelijk naar de reis van Jozef en Maria. In hun gesprekken komende dwingende vragen over leven en dood, liefde en sterven, goed en slecht, geloof en instinct aan de orde. Uiteindelijk verdwijnt Jaime weer uit haar leven en de laatste dagen van de reis tellen voor de vrouw louter ontberingen. Maar die kan ze beter aan dan voorheen. Haar prioriteiten zijn anders komen liggen. De conclusie is dan ook dat er zeker sprake is geweest van loutering, zij het dan op een andere manier dan de devote wijze die in het verschiet leek te liggen. Het Nieuwsblad