De stilte voor het vuur reisverhaal, Uitgeverij Meulenhoff 1992 Dit boek is uitverkocht, maar in zijn geheel opgenomen in: Sla een spijker in mijn hart - Roemeense Roma na de revolutie

Hoe hebben de Roemeense Roma vijfenveertig jaar communistische dictatuur doorstaan? Slagen deze twee miljoen individuen erin hun identiteit te hervinden? Mariët Meester reisde naar Roemenië om met de Roma te gaan samenleven. Zij komt in contact met koperslagers die in tenten wonen, afvalrapers op de vuilnisbelt van Boekarest, berenleiders en dansers, op macht beluste Roma-politici, mensen die naar Duitsland vluchten en mensen die te arm zijn om te vluchten. Ze woont bij krotbewoners die tot de pinksterbeweging zijn bekeerd en nog net in leven blijven dankzij de hulpgoederen van de Nederlandse zending. Tijdens haar verblijf in Roemenië wordt zij keer op keer geconfronteerd met twee schokkende zaken: het allesoverheersende materialisme, dat er zelfs toe leidt dat zij kinderen te koop krijgt aangeboden, en het racisme van de Roemenen. In Roma-wijken worden huizen in brand gestoken, de bewoners verjaagd. ‘Dit is de stilte voor het vuur', zegt een Rom-intellectueel als hij filosofeert over de aanzwellende vuurbal van de haat, de volkgerichten die volgens hem zullen leiden tot meer volksgerichten. Uit recensies - De schrijfster geeft zich in dit boek bloot als een reizigster met vele schutkleuren, waaronder de verwarring, de verontwaardiging en de woede schuilgaan van iemand die van haar onderwerp houdt, zonder er het laatste woord over te hoeven hebben. Het is precies die eigenschap die haar genuanceerde observaties tot een eenheid smeden. (...) Zij schetst in De stilte voor het vuur een beeld van een rijk geschakeerde gemeenschap in de marge van de samenleving. Mensen die een universele strijd leveren, waarin voor het eenzijdige stereotype van ‘de zigeuner' nauwelijks plaats is. Wim Willems in o'Drom - De stilte voor het vuur geeft een bewogen en knap geschreven beeld van een in alle opzichten verdrukte bevolkingsgroep. Het siert haar en haar gezel, de fotograaf Jaap de Ruig, dat zij vrijwillig zoveel ongemak (vlooien, honger, loerend geweld) hebben getrotseerd om een karwei op te knappen waarvoor de meeste verslaggevers feestelijk zouden hebben bedankt. Piet de Moor in Vrij Nederland - (...) een indringend beeld van het leven binnen Roma-gemeenschappen. Het zou een absurd soort soap, vol haat, hartstocht en bijna levensbedreigende onkunde kunnen zijn, als de onderliggende problemen niet zo ernstig waren. Rene van Zanten in de Haagse Courant